Zo, dat was 2017. Wat een jaar… alweer. Ik ben gegroeid en wijzer geworden… alweer. Heel veel wijzer, misschien zelfs wel een stukje volwassener (oei, auw, oef!). Mijn zelfkennis en zelfvertrouwen zijn afgelopen jaar gestegen tot een wonderbaarlijk nieuw hoogtepunt. Het eeuwige tobben en dubben lijkt te zijn achtergebleven met mijn puberale ik. “Deed je dat dan?” Ja en hoe! Mijn ogenschijnlijk impulsieve acties zijn meer overwogen dan je denkt. Ik heb alleen de gave van een idioot snelle geest, waardoor ik afwegingen een tikje sneller maak dan gemiddeld (als er trouwens al zoiets als ‘gemiddeld’ bestaat, want ik ben doorgaans een fervent tegenstander van betekenisloze uitdrukkingen als ‘gemiddeld’ en ‘normaal’). Ofwel, het weegschaaltje in mijn hoofd kiepert met achterlijke snelheid op en neer en de poppetjes op mijn schouders discussiëren in de derde versnelling, waardoor ik met een noodgang knopen doorhak. Dus ja, ik dub en tob ook, omdat falen niet tot mijn favoriete bezigheden behoort. Niet zozeer uit angst om op mijn bek te gaan, want als volleerd brokkenpiloot ben ik niet snel onder de indruk van een flinke smakkerd, maar vooral omdat ik het zonde van mijn tijd vind… foute keuzes maken. Efficiëntie is immers my middle name.

Let’s do it!

In 2017 heb ik echter (verrassend genoeg) aanzienlijk minder getobd en gedubd. Dat is overigens geen bewuste keuze of doelstelling geweest; het is gewoon zo gegaan. Levenservaring noemen ze dat, denk ik?! Het was het jaar van het grote DOEN. Nog nooit eerder heb ik zo daadkrachtig gehandeld… hatsaaaa! Met minder angst voor de consequenties of zorgen over de gevolgen, want ik red me wel, zo weet ik inmiddels (daar is die levenservaring weer).

Ik heb me afgelopen jaar sowieso minder zorgen gemaakt, over alles, over de hele linie van mijn leven. En dat bevalt me prima kan ik je vertellen! Van nature ben ik een typische bewaarder van de goede vrede in discussies en op spannende momenten die dreigen te escaleren. Bonje, conflicten en gênante momenten ga ik liever uit de weg. Best lastig soms (lees: leerzaam), met een partner aan mijn zijde die allesbehalve bang is voor confrontatie en ontwijkend gedrag vreemd is. In 2017 heb ik echter een nieuw reactiesysteem ontwikkeld op dergelijke situaties: lachen. Een proestende lach om precies te zijn. Ook weer zoiets wat ik niet bewust doe, maar gewoon zo is ontstaan (levenservaring, gok ik?). Mijn hoofd heeft klaarblijkelijk besloten geen zin meer te hebben in onbelangrijk geneuzel en mijn lijf heeft besloten een proestende lach als reactie te geven. En ik? Ik ben er blij mee. Situaties die mij vroeger ernstige zorgen baarde, vind ik nu hilarisch… wat een verademing!

Prioriteiten

Dat heeft ook alles te maken met prioriteiten stellen; een vaardigheid die ik ieder jaar een stukje beter onder de knie krijg. Liefde en carrière staan met stipt op de gedeelde eerste plaats. Onzin en geneuzel bungelen samen onderaan de lijst. Efficiënt als ik ben, doe ik niet aan tijdsverspilling, zoals jullie weten. Dus elimineer ik simpelweg wat ik niet belangrijk vind en richt ik mij op de belangrijke en leuke dingen in het leven waar ik gelukkig van word. En zo is in zomer 2017 #curacaoboss geboren. Mijn eigen brand, waar ik giga trots op ben. Van hersenspinsel tot werkelijkheid in een half jaar tijd. De lancering van #curacaoboss is alles waar 2017 voor staat: dromen, durven en DOEN.

Hartverwarmend

Een andere grote mijlpaal was het publiceren van mijn persoonlijke verhaal in het magazine GLOSS: de haat-liefde verhouding met Anorexia. Ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn strijd tegen de ziekte die mij gevormd heeft tot wie ik ben. Ik praat er makkelijk over, zoals jullie weten. Toch was het publiceren van dit verhaal anders. Behoorlijk anders. Onverwachts anders ook. Want ja hoor, uiteraard vloog ik ook dit project aan met mijn beruchte ‘hoe moeilijk kan het zijn’-instelling. Het verhaal schrijven was dan ook niet moeilijk. Het is immers mijn verhaal, mijn eigen ervaring. Ik hoefde dan ook niet lang te kauwen op de woorden en zinnen. De hartverwarmende reacties waren daarentegen een stuk lastiger te verteren. Die had ik even niet aan zien komen. “Echt niet?” Nee, echt niet. Natuurlijk had ik wel reacties verwacht, als in wat duimpjes omhoog en comments op mijn timeline. Daar doe ik het tenslotte ook voor; de publiciteit opzoeken. Maar bijna 4 duizend unieke bezoekers op mijn website… WOW! De honderden reacties op social media, tientallen privéberichten en onverwachtse complimenten op straat overtroffen mijn stoutste dromen. Ik was ontroerd, maar niet zomaar. Jullie reacties kwamen binnen. Volgas dwars door mijn muurtje, hatsaaa… midden in het hart. Het verleden had al een plek gekregen, maar jullie hebben er een mooi gouden randje aan gegeven. Hartverwarmend heeft op 18 augustus 2017 een nieuwe betekenis gekregen in mijn leven. Ik voel me gevleid, geliefd en gemotiveerd om mijn verhaal te blijven vertellen. Nogmaals MEGA bedankt fijne mensen.

Mijn boek

En dus is één van mijn belangrijkste doelen voor 2018 om actie te nemen op mijn langverwachte boek. JA, HET IS HEUS! “Ja uhhh, dat zei je vorig jaar ook al.” Klopt, maar toen was daar ineens #curacaoboss. Een dusdanig geniaal idee (al zeg ik het zelf) dat ik niet mocht/kon/wilde laten liggen. Actie ondernemen op #curacaoboss EN op mijn boek was simpelweg geen optie (daar is die levenservaring weer), want dan had ik zeer waarschijnlijk niet veel later al hyperventilerend met een papieren zak bij de psycholoog in de wachtkamer gezeten (iets met een scheve verhouding hooi en vork). Dus heb ik het boek in de koelkast gezet, naast de slagroomvla. En daar staat het prima. Goede verhalen verjaren niet, vind ik (lees: hoop ik, ofwel: maak ik mezelf wijs). Nu #curacaoboss loopt, kan ik er wel weer een tweede project bij pakken, vind ik (lees: hoop ik, ofwel: maak ik mezelf wijs). Het boek dus, want als we het over prioriteiten hebben wat betreft dromen waarmaken, dan staat het uitbrengen van mijn eigen boek nog steeds met stipt op nummer één. Hoe ver ik kom in 2018, dat weet ik niet en daar ga ik ook geen zinnige uitspraken over doen. Dit is een dusdanig creatief en persoonlijk project, dat deadlines juist beperken in plaats van motiveren.

Gezondheid

Het jaar 2018 wordt ook het jaar van mijn gezondheid. Vorig jaar ben ik al gestopt met roken. Op een incidentele dwaling links en rechts na, ben ik blij dat ik (bijna helemaal) van die troep af ben. Wat voelt dat lekker zeg! Maar het kan nog een tikkie gezonder. Nee, geen fitgirl. Asjeblieft zeg. Enkele uitzonderingen daargelaten, vind ik de meeste fitgirls over het paard getilde middelmatige types, die zichzelf iets te serieus nemen en door gebrek aan talent zichzelf maar de titel fitgirl hebben opgespeld, als vrijkaart om de godganse dag voordelige selfies te maken en heel hard love my life te roepen met misselijkmakende hashtags. Werkelijk… ga een vak leren meisje, of een goed boek lezen, of straathonden redden, of iets anders nuttigs doen. Dus fitgirl worden: hell no. Maar een klein beetje liever zijn voor het huis waar ik in woon: ja. Ook hierin doe ik geen harde beloftes, zoals een maand geen alcohol drinken (hoe dan?). Oef nee, laten we er vooral geen obsessief ding van maken.

Liefde

Dan is er tot slot nog de liefde, want het leven is de liefde waard (uitspraak geleend van Loesje). De liefdevolle man aan mijn zijde, die mij blindelings steunt, als een rots achter mij staat en mij zonder vragen te stellen in iedere keuze vertrouwt, lijkt bijna een vanzelfsprekendheid. Met een dikke vette nadruk op ‘lijkt’, omdat ik stiekem weet (ja hoorrrr, daar is-ie weer: de levenservaring) dat niets in het leven vanzelfsprekend is, want assumption is the mother of all fuckups.

Dus koester ik deze onvoorwaardelijke liefde die ik zomaar in mijn schoot geworpen krijg en doe ik ieder jaar weer mijn uiterste best om dezelfde berg liefde terug te geven. Dat klinkt alsof ik er moeite voor moet doen en dat is ook zo. Niet het voelen van die liefde, maar het uiten wel. Woorden komen soms gewoon wat rot m’n strot uit en ik ben niet altijd even attent. Toch denk ik dat het in 2017 aardig is gelukt… liefde geven. De man is nog steeds bij me, de kinderachtige ruziepartijen lijken voorgoed tot het verleden te behoren, we zijn liever voor elkaar dan ooit tevoren en we lachen onze ballen uit onze zwembroek en bikini.

2018

Op naar een liefdevol en gezond 2018, met veel actie, tranen van het lachen en een succesvol begin van mijn eigen boek. Lief dat je mij volgt en mijn verhalen leest. Blijf je me ook dit jaar volgen? Leuk! Verhalen schrijven die niet worden gelezen, is namelijk geen ruk aan.

Tot de volgende…