Iedereen heeft zo z’n eigen verhaal en daar ben ik geen uitzondering in. Dat is niet bijzonder of zielig. Het maakt mij mens en het maakt mij de persoon die ik nu ben. Ik kies er bewust voor om mijn persoonlijke verhaal met de wereld te delen, omdat dit nou eenmaal in mij zit, omdat mijn schrijfdrang popelt om in de pen te klimmen, omdat ik graag mensen inspireer en omdat ik denk (lees: voorzichtig hoop) anderen hiermee te kunnen helpen. Dus bij deze.

Ik ben best flink ziek geweest, tien jaar lang. Ja, ik schrik er zelf ook nog steeds van als ik het hardop zeg. Tien jaar lang heb ik volgens de absurde wetten en krankzinnige regels van Anorexia geleefd. Dat was niet alleen lichamelijk een pittige opgave, maar ook mentaal een behoorlijk belabberde klus. Van een cracker en een appel op een dag wordt immers niemand vrolijk. En dan komt daar de eeuwige discussie tussen de oren nog bij: het dagelijkse gesprek met Anorexia. Doodvermoeiend.

Op mijn 23^e was ik er klaar mee en niet zo’n beetje ook. Ik ging het gevecht aan met deze klote ziekte. Midden in de bloei van mijn leven en carrière deed een jaar lang niets anders dan knokken om beter te worden. Dat is gelukt! En hoe…

Dit gevecht heb ik op papier gezet, om te bundelen in een boek. Een eerlijk, inspirerend boek met een positieve klank, want er zijn (helaas) al genoeg trieste verhalen te lezen. Er liggen al 90 A4-tjes klaar. Het schrijven hiervan was een hels en emotioneel karwei, maar ook ongelooflijk gaaf en bijzonder verhelderend. Het oude verdriet is er nog, maar het heeft een doos met een gezellige roze strik gekregen. Ik raak niet meer de kluts kwijt als ik aan ‘vroeger’ denk en ik ben sterker dan ooit.

Dat boek, dat duurt nog even lieve mensen. Perfectionistisch als ik ben, moet mijn boek natuurlijk wel in de toren van Bruna belanden, anders breng ik het liever niet uit. Ja, ik weet het: “leg die lat nou niet zo hoog” en “dat maakt toch niets uit”, maar dat maakt het wel als je Patty Varekamp heet. De nieuwsgierigen onder ons kan ik wel alvast verblijden met een voorproefje. Mijn verhaal staat namelijk in het Nederlandse magazine GLOSS, uitgebracht op 18 augustus 2017. Drie pagina’s groot, met naam en foto. BAM! Want ik vind, als je dan toch met je billen bloot gaat, dan maar meteen in vol ornaat. Toch?

Ik ben onvoorstelbaar trots, maar ook kotsmisselijk van de spanning. Ook al heb ik schijt aan de wereld en doe ik toch wel waar ik zelf zin in heb, ben ik tegelijkertijd ongelooflijk gevoelig voor de mening van anderen. Schroom desondanks niet om je ongezouten mening te geven. Misschien lig ik er een nachtje wakker van, maar zo erg als die nachtmerries over slagroomvla zal het vast niet meer worden. Heus, ik kan inmiddels tegen een stootje. Vragen stellen mag, opmerkingen geven ook. Graag zelfs!

Ik ook van jullie 😉

Tot de volgende…

PS: Klik op de foto’s om ze te vergroten en het artikel te lezen. Of rij even naar de winkel voor je eigen persoonlijke exemplaar, dat kan GLOSS ook wel waarderen denk ik zo… 😉

PPS: Die mooie foto’s in het artikel zijn gemaakt door – hoe kan het ook anders – Berber van Beek, van StudioRootz Photography. En dan doel ik niet op die foto van dat bord met die eenzame erwt.