In mijn roze Mega Mindy pakje vlieg ik de wereld over. Van het ene project naar de andere opdrachtgever en van de ene netwerkborrel naar de andere workshop. Ondertussen probeer ik ook de lieftallige echtgenote te zijn die zo af en toe iets verteerbaars op tafel knalt en de nodige kusjes en knuffels uitdeelt; probeer ik eveneens de neurotische bewegingsjunkie met angst om aan te komen in mij tevreden te stellen door de gebruikelijke kilometers op mijn hardloopschoenen te maken (want zeg nou zelf; dat strakke Superwoman pakje staat gewoon stukken beter met maatje 36) en tot slot wil ook het gezelligheidsdier in mij (lees: de losbandige puber met een lichte alcoholverslaving) de nodige sociale aandacht en bijbehorende alcoholische versnaperingen. En dat alles het liefst binnen 24 uur, of indien mogelijk 16 uur. Want, ik kan immers de hele wereld aan… of toch niet?

De valkuil van overmoedigheid

BAM! Dan stort ik als een stuurloze vlieger neer. Ik ben wéér in dezelfde valkuil van overmoedigheid getrapt. Want wat blijkt, ik moet met pijn in mijn hart bekennen dat ook ik geen Superwoman ben die de hele wereld aan kan. Stiekem weet ik dat allang. Verstandelijk kan ik prima relativeren dat het onmenselijk is wat ik van mezelf verwacht en de baal hooi op mijn vork buitenproportioneel is. Gevoelsmatig kan ik die verstandelijke beredenering echter moeilijk verteren. Mijn ziekelijk ambitieuze karakter wil namelijk altijd meer, beter, sneller (lees: eigenlijk alles in de overtreffende trap) en is nooit tevreden. Mijn gedreven aard heeft extreem hoge verwachtingen, alleen Superwoman zijn is goed genoeg. En dus leg ik latten op Olympisch hoog niveau en moeten er kraanmachines aan te pas komen om de enorme balen hooi van mijn bescheiden vorkje (want ook al gedraag ik me soms als de hulk, feit is nog steeds dat ik slechts een blond kippetje van 55kg ben) te verwijderen.

Onverbiddelijk fanatiek

Ik ben nu 30 jaar. De cyclus van vliegen, neerstorten, opkrabbelen, mijn roze Mega Mindy pakje schoon kloppen en opnieuw een aanloop nemen, heb ik inmiddels ontelbare keren meegemaakt. Je zou dus denken dat ik door de jaren heen wellicht wijzer ben geworden en mezelf inmiddels kan behoeden om weer in diezelfde valkuil van overmoedigheid te trappen. Nou niet dus. Mijn gevoel wint het elke keer weer van mijn verstand. De aard van het beestje is onverbiddelijk fanatiek en laat zich niet uit het veld slaan om elke keer weer een poging te doen Superwoman te zijn. Ik kan gewoon niet zonder. Ik ben verslaafd aan de pieken in mijn leven; de euforie wanneer het lukt de wereld te trotseren. Dat gevoel is zo overweldigend lekker en ongelooflijk krachtig dat ik de dalen voor lief neem. Al is dat overigens wel iets te makkelijk gezegd misschien en is mijn wederhelft het daar zeer waarschijnlijk ook niet mee eens. Want als ik eenmaal weer in zo’n deprimerend dal ter pletter stort, is ‘accepterend en berustend’ alles behalve kenmerkend voor mijn welzijn en gedrag. Ik vervloek de hele wereld, inclusief (op geheel onterechte wijze overigens ) mijn allerliefste steun en toeverlaat, maar vooral mezelf. Ik vind mezelf de mislukkelingen der misbaksels, ik ben helemaal niets waard, omdat… ik geen Superwoman ben. Dus nee, ‘voor lief nemen’ van dalen is bij nader inzien niet de juiste omschrijving. Ze zijn onvermijdelijk, dat is het. Bij pieken horen blijkbaar nou eenmaal dalen, want “geen enkel mens kan alleen maar pieken”, zegt men en zegt ook de verstandelijke kant in mij, maar weigert mijn gevoel op hardnekkige wijze te geloven.

Ready for takeoff

Dus doe ik stiekem toch weer een poging. Mijn blauwe plekken van de laatste val zijn ondertussen aardig bijgetrokken, ik heb de shit van mijn laatste duikeling uit mijn Mega Mindy pakje gewassen en mijn stralende roze cape lonkt al dagen. Dus sorry alvast lieve Fokke (mijn behulpzame man die altijd weer klaar staat om mij van het asfalt te rapen), maar het gaat me nu ECHT lukken. Denk ik. Toch? Poging 184.126: ready for takeoff!

Tot de volgende…