Deze blog gaat over Sjaan. Een fictieve Sjaan. Dus bij deze wil ik alvast mijn excuses uitspreken naar de echte Sjaans in deze wereld: sorry, het is niet persoonlijk bedoeld (maar dan hadden je ouders je ook maar niet Sjaan moeten noemen, maar goed dat is weer een hele andere blog waard).

Een 10+ voor klagen
Voor Sjaan is altijd alles te veel en ze is chronisch moe. Sjaan is net iets te dik en daar zeurt ze al jaren over met haar zure pruilbek, maar ze doet er tegelijkertijd niets aan en werkt net zo gemakkelijk een pak koekjes voor je neus naar binnen terwijl ze met haar volle mond jammert dat ze niet in haar bikini past. Sjaan mekkert eigenlijk over alles: haar kinderen die een bende maken in huis, haar man die haar niet meer ziet staan, haar baan waar ze niet genoeg betaald krijgt, de file, haar kapsel, het grindpad van de buurman, de skinny jeans van de buurvrouw en haar hond die elke dag in de tuin poept. Sjaan heeft namelijk een favoriete hobby, zonder dat ze het zelf door heeft: klagen. Sjaan heeft klagen uitgevonden, verbeterd en is er cum laude in afgestudeerd. Ze heeft er een sport van gemaakt om altijd de overtreffende trap klaar te hebben. Haar oma is altijd ouder dan die van jou, haar oom altijd zieker, haar littekens groter en dramatischer, haar liefdesverdriet is mistroostiger en haar auto heeft meer pech gehad dan welk schadegeval dan ook. Sjaan heeft namelijk altijd pech. Met haar favoriete oneliners “heb ik weer” en “het zit ook nooit eens mee”, heeft ze altijd het laatste woord.

Het ‘Sjaanisme’
Vroeger had ik zo af en toe een Sjaan in mijn leven. Het ‘Sjaanisme’ is rijkelijk vertegenwoordigd in de wereld. En kijk uit, voor je het weet heb je een Sjaan in huis staan. Sjaan beschikt namelijk over het uitzonderlijke talent om met het laatste restje positieve energie in haar futloze lijf je leven binnen te sluipen. Onopgemerkt. Maar als ze eenmaal binnen is, gaan alle remmen los en is ze dominant aanwezig. De bodemloze beerput van ellende is oneindig. Het is ook lastiger geworden om Sjaan te herkennen, want ze gaat steeds beter vermomd door het leven. Vroeger was ze makkelijk te herkennen aan haar platte praktische schoenen, vleeskleurige beha en net iets te hoog opgetrokken degelijke stretch broek. Tegenwoordig beweegt het klaagmonster zich voort in alledaagse, soms zelfs hippe kleding. Levensgevaarlijk!

Energievreter
Maar ik trap er niet meer in. Ik ken Sjaan door en door. Na talloze pogingen te hebben gedaan om haar te helpen, heb ik het opgegeven. Ze wil namelijk niet geholpen worden, want ze zeikt om te zeiken. Klagen is het enige wat ze kan. Onder het vergelijkbare motto ‘negatieve reclame is ook reclame’ haalt Sjaan haar zeldzame geluksmomentjes uit het medeleven die zogenaamde vrienden (lees: omstanders) haar toe mompelen. Ik doe dat niet meer. Ik heb haar de deur gewezen en met mezelf afgesproken NOOIT meer een Sjaan in mijn leven toe te laten. Uit zelfbescherming, want als uiterste tegenpool van mijn optimistische karakter en niet kapot te krijgen doorzettingsvermogen, zuigt ze met haar negatieve geblaat alle positieve energie uit mijn (wel fitte) lichaam en (over het algemeen vrolijke) geest. En daar ben ik klaar mee. Toedeledokie Sjaan!

Nog een laatste keer…
En toch vind ik het ook sneu voor Sjaan. Ik ben geboren met een bloedirritante Arie Boomsma-goedheid, waardoor ik altijd het beste bij mensen naar boven wil halen. Regelmatig schop ik in het rond om iemand onder zijn kont te raken en bengel ik met mijn armen zwaaiend boven een put om weer een slachtoffer uit de shit te trekken. Dus daarom wil ik toch nog een poging doen en Sjaan via deze veilige digitale weg nog één keer toespreken.

“Lieve Sjaan (lees: irritant zeikwijf). Wat dacht je ervan om het vandaag een keertje anders aan te pakken? Loop nou allereerst eens naar die irritante buurman om hem aan te spreken op zijn uit de hand gelopen grindpad. En als hij niet wil luisteren, volg dan zijn voorbeeld en verbreed ook de grenzen van jouw tuin door de poep van je hond op zijn strak gemaaide gazon te flikkeren. Pak daarna de fiets naar je werk, want je auto is toch altijd kapot. Dan omzeil je meteen de file en komen die luie spieren ook voor het eerst na de bevalling van je kinderen weer in actie. Vertel je baas de waarheid. Trek die slappe schouders recht, neus omhoog, kin vooruit, sla met je vuist op tafel en loop zelfverzekerd weg. Je krijgt of meer geld, of je verliest je baan. Nou en? Je hebt het er toch nooit naar je zin gehad. Fiets onderweg naar huis meteen even langs de kapper om een afspraak te maken om dat dooie vogelnestje op je hoofd te laten fatsoeneren en pak dan ook gelijk even de sportschool mee om een abonnement aan te schaffen.

Binnen no time pas jij in een nog strakkere skinny jeans dan die jaloersmakende buurvrouw en spat je man weer van verlangen uit elkaar. Oh ja, en die bende in huis van je kinderen? Dat hoort er nou eenmaal bij Sjaan. Laten we nou niet gaan overdrijven, want inderdaad, je kan niet altijd alles hebben.”

Tot de volgende…