Het is inmiddels bijna drie jaar geleden dat ik naar de Kamer van Koophandel in Punda reed om mijn eenmanszaak Patty’s in te schrijven. De kriebels in mijn buik herinner ik mij echter nog als de dag van gisteren en ondertussen vliegen er nog steeds vlinders vrolijk rondjes in mijn buik. Zelfstandig ondernemen was voor mij geen keuze, maar slechts een logisch gegeven. Ik heb er niet van gedroomd om ondernemer te worden, omdat ik simpelweg wist dat ik het zou worden. Het was meer een wetenschap, een overtuiging, dan dat ik er heimelijk over fantaseerde. Ik ben een typisch gevalletje van het clichéverhaal over die paplepel. Check. Het was slechts een kwestie van tijd. Ik wist dat het juiste moment, de juiste plaats en het juiste idee vanzelf samen zouden komen. Drie jaar geleden was dat moment. Juist toen ik ‘niets’ had: geen werk en geen (financiële) zekerheid. Door mijn gespreide bedje te verlaten, kwam de ambitieuze tijger in mij los. Ik zag geen problemen en onzekerheden – die anderen wellicht in mijn situatie zouden hebben gezien – maar kansen en mogelijkheden. De ondernemer in mij was wakker geworden door de geur van succes binnen handbereik.

Roze wolken en rode wijn

Ik ben een dromer én doener tegelijkertijd. Een zeldzame aandoening, waar ik door de jaren heen juist mijn kracht in heb ontdekt. Daar waar mijn gedachten willen wegdromen en mijn gevoel op een roze wolk ligt te doezelen, wil mijn verstand structuur aanbrengen en jeuken mijn handen om to-do-lijstjes te maken. Door de jaren heen – en na de nodige blauwe plekken van het vallen en opstaan – ben ik een ervaringsdeskundige geworden in het vinden van de juiste balans tussen dromen en doen. Ik klim graag op die roze wolk van ogenschijnlijk onmogelijke ideeën om ze vervolgens om te zetten in een realistisch plan van aanpak met haalbare doelstellingen. Dromen is wat mij betreft het leukste wat er is. Alles kan en alles mag in dromenland, er zijn geen regels en beperkingen. Eigenlijk zijn die er ook niet in het echte leven. Wij creëren onze beperkingen zelf door te zwichten voor sociale druk en maatschappelijke verwachtingen. Dat kan anders, vind ik. En daarom heb ik, als dromenvertaler, mezelf voorgenomen mijn droomwereld mee te nemen naar het echte leven. Ik bouw mijn eigen heuse Disneyworld. Weliswaar zonder mensen in muizenpakken en prinsessen in kastelen, maar met veel lieve mensen, grootste ideeën en liters lekkere rode wijn.

Koers houden

Ik bewonder mensen die te allen tijde vast durven houden aan hun eigen dromen en idealen. Het is verleidelijk om als beginnend zelfstandig ondernemer te pakken wat je pakken kan en voor het snelle geld te gaan. Koers houden is soms moeilijk. Daar is lef en vastberadenheid voor nodig, maar ik weet zeker dat het het doorzetten waard is. Ik ben er namelijk van overtuigd dat dit de enige weg is naar succes en een gelukkig leven. Althans, mijn enige weg. Toen ik zes jaar geleden mijn leven drastisch omgooide door het grijze Nederland in te ruilen voor het kleurrijke Curaçao, heb ik me één ding voorgenomen: ik doe alleen nog maar waar ík zin in heb. Ook als ondernemer is dit één van mijn belangrijkste missies. Ik doe alleen opdrachten en projecten waar ik zin in heb en gelukkig van word. Ik houd vast aan mijn eigen dromen en idealen, net als de mensen die ik bewonder. Met als einddoel: succes en geluk (en hopelijk diezelfde dikke bankrekening als de mensen die ik bewonder).

De koning van de jungle

Ik ben goed in wat ik doe. Ik geloof in mezelf, want als ik niet in mezelf geloof, wie dan wel? Ik ben de koning van mijn eigen jungle, mijn vakgebied. Dat durf ik hardop te zeggen, zonder enige vorm van arrogantie. Voor veel Nederlanders is dat vreemd, ongemakkelijk. Met ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ worden dappere dromen en grootste ideeën gesust en in de doofpot van Nederlandse bescheidenheid gestopt. Je bent al snel een arrogante zak of omgevallen kreng als je gelooft in je eigen capaciteiten en dat ook hardop durft te verkondigen. Wat dat betreft kunnen we nog veel leren van de Amerikanen, die zichzelf genadeloos op nummer één zetten. Nou pretendeer ik niet dat we allemaal een soort Donald Trump – het schrikbeeld van de ingetogen Nederlander – moeten worden, maar ik geloof wel dat een ondernemer enkele Trump-trekjes moet bezitten om succesvol te worden. En door in jezelf te geloven ben je niet meteen arrogant, daar zit nog een kilometers diepe kloof – en een enorme dot haarextensies – tussen.

Freelancer van het jaar

Onder het motto ‘geloof in jezelf’ solliciteer ik bij deze daarom ook openlijk naar de titel ‘Freelancer van het jaar’. Ik ben niet bang voor een uitdaging – sterker nog, ik sta te popelen! – en ik heb zin om de strijd aan te gaan met mijn mede-ondernemers op het eiland. Moge de beste winnen en ‘als je niet kan winnen, moet je zorgen dat je niet verliest’, aldus de inspirerende en legendarische Johan Cruijf. Als koning van de jungle zal ik vechten om die felbegeerde prijs te veroveren. Het ontbreekt in mijn eigen Disneyworld namelijk nog aan een award. Check.

Tot de volgende…