“Eindhoven, ik durf het bijna niet te vragen, maar mag het?” De fans van Guus hebben aan een half woord genoeg. Natuurlijk mag het, zo blijkt. Alle 30.000 mensen in het Philips Stadion steken zonder te twijfelen hun handen in de lucht en zwaaien uitbundig mee op het ritme van de muziek. Als door de (donder en de) bliksem (en meters bier) getroffen, staar ik met mijn mond open verbijsterd met – als enige – mijn handen in mijn zakken om mij heen. Hoe krijgt deze kleine, iets de dikke Brabo met een brilletje op zijn neus en een gitaar om zijn nek het in z’n eentje voor elkaar om een heel stadion in beweging te krijgen? Het antwoord: omdat Guus Guus is.

Authenticiteit met een grote A

Als je maar lang genoeg gewoon blijft, word je vanzelf bijzonder is een lijfspreuk wat op het lijf van deze doodgewone, simpele, ogenschijnlijk ongecompliceerde, sympathieke Brabander is geschreven. Guus Meeuwis is echt en daar houden we van, want dit uitzonderlijke ras lijkt langzaam uit te sterven. Gewoon jezelf zijn is niet meer van deze tijd. We moeten onderscheidend zijn, uniek en bijzonder om eruit te springen en het verschil te maken. Als je niet binnen drie tellen je kernwaarden en unique selling points met dure termen op tafel gooit, lig je eruit. Game over, kans verkeken, je doet niet meer mee. ‘Ga eerst maar eens aan de slag met je personal branding’, is het advies. En begrijp me niet verkeerd. Als communicatiespecialist (ja je leest het goed, ik heb mezelf gepromoveerd tot specialist, wat is het toch fijn om eigen baas te zijn) ben ik groot fan van termen als onderscheidend vermogen en personal branding, het is immers mijn vak om boeiende concepten te ontwikkelen en pakkende teksten te schrijven. En om te overleven in het – steeds voller wordende – land der zelfstandig ondernemers, ben ik ook bewust actief bezig met mijn imago om op te vallen en mezelf te distingeren van alle andere Patty’s die zichzelf communicatiespecialist noemen.

Maar eerlijk: dat komt soms mijn strot uit. Rot toch op met je marketingonzin! Laat mij gewoon even lekker mijn eigenaardige zelf zijn en niet weten hoe ik mezelf moet omschrijven. Ik heb niet altijd een pasklaar antwoord, want ik – geboren op 2 juni dus opgezadeld met het twee-gezichten-dilemma van een typische tweeling – pas nou eenmaal niet in één hokje. Vandaag is vandaag en morgen is morgen. Dikke doei! Ik wil geen SWOT-analyse maken, SMART-doelen stellen, onbewust/bekwame/bewust/onbekwame-matrixen uittekenen en sandwichmethodes toepassen. Ik wil gewoon even mezelf zijn, mag dat?

Bier en worstenbroodjes

Guus mag dat. Guus mag bier drinken en worstenbroodjes eten. Guus maakt zijn eigen keuzes en vaart zijn eigen koers. Hij heeft het heft in eigen handen genomen en staat aan het roer van zijn eigen succes. Als artiest en zakenman neemt hij de volle verantwoordelijkheid voor zijn eigen acties. In tegenstelling tot andere zogenaamd succesvolle muzikale ‘producten’, gedreven door beschamende sociale mediacampagnes van doortrapte managers en behendig uitgelekte pikante kiekjes. Guus hoeft geen halfnaakte selfies te posten, schokkende tweets te plaatsen, zijn haar af te scheren of een vliegtuig te besturen om succesvol te zijn. Gewoon zichzelf zijn is genoeg om een heel stadion te ontroeren met een enigszins uit de toon vallend (lees: vals, sorry gebroeders Meeuwis) liedje met broer Marc. Dat Marc Meeuwis niet geweldig kan zingen doet er niet toe, want Marc hoort bij Guus, dus houden we ook van Marc. Punt. Zo simpel werkt het in het rijk der authenticiteit.

Als een uitgelaten puber rent Guus het stadion rond, de fans gaan uit hun dak. Met een warme twinkeling in zijn ogen kijkt hij om zich heen alsof hij iedereen persoonlijk een dikke kus wil geven en uit het diepst van zijn hart wil zeggen: ‘Wat leuk dat je er bent!’. Ik geniet. Ja, het is duidelijk, ik ben om. Ik ben officieel fan en steek ook enthousiast mijn handen in de lucht om uitzinnig mee te zwaaien en luidkeels vals mee te zingen met ons Guus.

Tot de volgende…