Zoals ik wel vaker in het leven dingen ‘eventjes’ denk te doen, ging ik zo ook ‘eventjes’ op de foto voor mijn website. Ik vind namelijk dat als je het lef hebt je bedrijf naar je eigen naam te vernoemen, je ook de ballen moet hebben om je smoel te laten zien. Mensen huren per slot van rekening mij in als tekstschrijver, omdat ik Patty ben, met mijn eigen(aardige) stijl en niet Tico, Karin of Marieke. Mijn schrijfstijl is persoonlijk, eerlijk, authentiek, soms een tandje ruw en op de man af. Dus daar hoort een idem foto bij, vind ik, maar ook toegankelijk, vriendelijk en spontaan behoorden tot mijn rijtje eisen wat betreft de uitstraling van dit ideale (lees: eerlijke, maar commercieel verantwoorde) plaatje.

Authenticiteit ten top

Daar ging ik dan, met fotograaf Berber (Studiorootz) de steegjes van Otrobanda in, want veel ruwer en authentieker wordt het niet hoor. Te gekke historische gebouwen, geleefde muren die talloze verhalen ademen door wat ze allemaal hebben gezien en meegemaakt, een penetrante urinegeur van de vele chollers die hier op straat leven gecombineerd met de creoolse aroma’s van oma’s keuken en vlagen hasj en wiet: het keiharde leven downtown. Eén voor één komen de buurtbewoners even gluren wat die twee blanke meiden uitspoken in hun steegjes. We groeten beleefd en omarmen ze met liefde, kom er gezellig bij, wij zijn ten slotte te gast. De gemiddelde toerist had allang zijn zwembroek met Hawaii-motief vol gescheten en gillend met z’n staart tussen z’n – door de muggen lek gestoken, melkwitte – benen de wijk uit gerend, vol gas terug in zijn Kia Picanto naar het veilige Jan Thiel. Maar wij eilandmeisjes zijn niet zo snel bang en dat voelde de buurt. We waren daarom meer dan welkom en er werd zelfs een oogje in het zeil gehouden. De setting was dus fantastisch, daar kon het niet aan liggen. Dus hop hop, ‘eventjes’ die foto schieten en klaar. Hoe moeilijk kan dat zijn?

Ontspannen, hoe zeg je?

Ja hoor, ik had weer eens iets onderschat met mijn ‘hoe moeilijk kan het zijn’-instelling. Want ik ‘die altijd leuk op foto’s sta’ mocht voor het eerst niet in mijn modellen-positie springen. Wat blijkt, ik heb mezelf een soort houding aangemeten als er een camera in de buurt komt. Daar had ik zelf ook geen flauw benul van, tot deze bewuste dag. Ik draai mijn linkerschouder een beetje naar de camera, rug recht, lange nek, hoofd een beetje schuin, kin naar beneden, ogen groot en lachen maar.
Waardoor ik dus eigenlijk altijd met dezelfde standaard bakkes op de foto sta. Het is mooi hoor, alles klopt aan het plaatje, maar het is een houding en dus allesbehalve authentiek. ‘Ontspan en wees jezelf’, was het advies van Berber. Ja, en dat is het hem nou juist. Ten eerste: ik ontspan zelden tot nooit. Ik heb geen tijd voor die onzin en het laten vieren van die touwtjes vind ik bijzonder vervelend, dan ben ik niet meer in control en dat vind ik doodeng, omdat ten tweede: ik dan op mezelf ben aangewezen. En wie is dat dan? Confrontatie, altijd lastig. Openstellen, achterste van de tong, dat gezeik, je kent het wel. Naar een ander toe: geen probleem. Je mag alles van mij weten en in het diepst van mijn ziel gluren. Met kwetsbaar opstellen heb ik allerminst moeite, maar met de nadrukkelijke kanttekening dat het naar een ander toe gericht is. Mezelf recht in de ogen kijken, hoef ik niet zo nodig. Liever niet zelfs.

Wil de echte Patty opstaan?

Tijdens deze fotoshoot (lees: therapeutische sessie) ben ik de confrontatie met mezelf aangegaan. Ik moest wel, want de camera werkte als een spiegelreflex recht in mijn ziel. Dat resulteerde niet altijd (of eigenlijk: altijd niet) in de meest flatteuze blikken. Damn, wat een lelijke koppen kan ik trekken, niet te doen joh. Mijn mondhoeken hangen een beetje triestig en ik heb van nature een soort ernstige, enigszins zorgelijke en zwaarmoedige blik in mijn ogen. Ik bijt vaak op mijn wang en knijp met mijn ogen, waardoor er een rare norse frons op mijn gezicht ontstaat (die ik zelf altijd handig wegschrijf als ‘mysterieus’, want dat is geoorloofd als creatieveling, maar mooi is anders laat maar zeggen). Mijn kaken, nek en schouders dienen als een soort stressopvangnet, staan daarom continu onder spanning en ogen daardoor dus spastisch verkrampt. Kortom, niet echt de uitstraling van de happy freelancer die je graag wilt inhuren.

Dus op naar missie twee: de leukste versie van mijn echte zelf zijn, want die heb ik ook. Puur maar vrolijk, spontaan maar onvervalst, vriendelijk maar geloofwaardig, eigenaardig maar toegankelijk. Want heus, ik ben niet alleen maar nors, ernstig en gespannen. Integendeel, mijn omgeving ziet mij over het algemeen als gezellig, open en spontaan, zo blijkt. (Ja, ik heb daar navraag naar gedaan en inderdaad, dat is een beetje gênant, maar ook ontzettend wijs en leerzaam in deze hele identiteits- en imagozoektocht, al zeg ik het zelf.) Samengevat, het doel: al deze gespleten persoonlijkheden in een bij voorkeur appetijtelijk beeld vastleggen. Juist, succes daarmee.

Vier uur later, tientallen (misschien wel honderden) foto’s en weet ik hoeveel mb’s verder, hadden we dan eindelijk het juiste smoelwerk te pakken: ‘Ja ja, vasthouden. Dit is het!’  Gelukkig maar, want ik wilde die camera inmiddels slopen. Moe maar voldaan (lees: helemaal naar de klote) van deze mentale ontdekkingsreis, heb ik de onvervalste steegjes van Otrobanda met rauwe emoties achter mij gelaten, om weer naar het – op het oog – beschaafde Bottelier terug te keren, waar ik ‘eventjes’ een selfie in de modellen-positie met mijn vriendinnen maak en emoties pimp met een Instagramfilter.

Tot de volgende…