Aye aye, sir -

Na president (en first lady!) Underwood (House of Cards), advocaat Harvey Specter (Suits) en fixer Olivia Pope (Scandal) zijn het nu de lippen van kapitein Tom Chandler waar ik maar al te graag aan hang. Urenlang plak ik als een verslaafde aan de buis vast: ‘nog eentje dan’ en hop daar gaat nog een aflevering van The Last Ship.

Sir Chandler is een bonkige navy seal met brede kaken en idem schouders, sexy George Clooney-achtig grijs haar van een wijze man met kilometers op zijn teller, een diepe stem, handen als kolenschoppen en ogen met de uitzonderlijke (en oh zo aantrekkelijke) blik van zowel ‘ik sloop je’ als ‘ik wil met je knuffelen’ in één. Als trotse Amerikaan vecht hij zonder twijfel als een echte patriot voor his great nation (uiteraard gepaard met indrukwekkende beelden, een overdaad aan stars and stripes en orkestbakken vol met bombastische toeters en blazers voor het juiste kippenvel-effect).
Sir Chandler is een echte leider, net als de Underwood’s, Harvey Specter en Olivia Pope. Ze krijgen het allemaal voor elkaar om het onmogelijke mogelijk te maken, linksom of rechtsom. Elk op hun eigen manier en dat is bij de één net iets meer koosjer dan bij de ander (niet vies van een omkoping of onthoofding hier en daar). Deze krachtige leiders weten mensen te bewegen en om hun vinger te winden, omdat ze duidelijk zijn, een doel hebben (a mission in Sir Chandler zijn geval) en er alles aan doen om dat doel te bereiken. Toegewijd en met no mercy.

That’s an order!

In het geval van Sir Chandler heeft het leidinggeven nog een andere, extra dimensie omdat het de marine betreft. De USS Nathan James (het schip van kapitein Chandler dat de wereld moet redden, jaja dat is geen klein bericht) heeft zijn eigen regels en richtlijnen. De protocollen, tradities en gebruiken vliegen om je oren. Indrukwekkend en vooral fascinerend om te zien vind ik het als de matrozen aan boord in de houding springen als de kapitein voorbijloopt en hoe de stuurman ‘aye aye, sir’ roept bij het aannemen van een bevel. De USS Nathan James is een heus bedrijf op het water; een goed geregelde organisatie waarin iedereen zijn rol heeft en zijn verantwoordelijkheid kent, afgebakend met strakke kaders en sancties als iemand toch het (gore) lef heeft om grenzen te buiten te gaan. Een organisatie waarbij de baas écht de baas is met trots en aanzien, waar hiërarchie geen vies woord, waar wel achter gesloten deuren wordt vergaderd, waar iedereen met twee woorden spreekt en eerst goedkeuring moet vragen (‘permission to speak freely, sir’) alvorens vrijuit een mening te geven. Heerlijk, ik hou ervan: de duidelijkheid, rechtlijnigheid en discipline. Persoonlijke gevoelens doen er niet toe bij het nemen van belangrijke beslissingen (‘it’s not about what I want’) en de missie staat altijd voorop, no matter what en zonder uitzonderingen.Want eerlijk, zijn wij niet een beetje doorgeslagen met ons democratische gelul, onze poldermodellen, open door policies, verticale organogrammen, platte organisatieschema’s en zelfs onze vrijheid van meningsuiting? Ik word er doodmoe van dat iedereen maar overal zijn plasje over wil, mag en kan doen. Ga lekker thuis naar je eigen gezeik luisteren en laat de mensen die daarvoor gestudeerd hebben, die gekozen zijn door het volk of slim genoeg zijn geweest om mensen om te kopen daar lekker over beslissen. Ik zit helemaal niet te wachten op de mening van Jan en alleman. Stap in je Volvo, rot lekker op naar je vinexwijk en ga lekker je eigen Sinterklaasfeest vieren.

Ik zou het een verademing vinden als iemand gewoon eens roept: ga naar links (of rechts) en dat we dan ook allemaal naar links (of rechts) gaan. Heerlijk toch, niet nadenken en gewoon volgen, net zoals de crew van Sir Chandler. Wil je een torpedo? Hier heb je een torpedo. Nieuw belastingstelsel nodig? Hier heb je een nieuw belastingstelsel. Ander pensioenfonds? At your service, sir.

De zaligmakende Netflix-wereld

Jaja, natuurlijk weet ik ook wel dat dit nergens op slaat en dat de geschiedenis heeft uitgewezen dat een dictatuur ook niet bepaald garantie tot succes is en de populariteitsprijs verdient, omdat mensen nogal verknipt raken als ze te veel macht hebben, I know. En ik weet ook dat dit soort wereld-reddende scenario’s met toeters, blazers, happy endings en wereldverbeteraars met George Clooney-achtig haar alleen in series bestaan (helaas). Maar toch, zouden we toch ietsiepietsie van Sir Chandler en zijn team kunnen opsteken? De discipline (‘be brave’), het fatsoen (‘be kind’), de saamhorigheid (‘take care of each other’) en gehoorzaamheid? Het is toch niet voor niets dat miljoenen mensen (net als ik) verslaafd zijn aan dit soort populaire series?